Panettone

Το Panettone, είναι η χαρακτηριστική χριστουγεννιάτικη τούρτα της Ιταλίας. Το απολαμβάνουν σε όλη την Ιταλία και είναι δημοφιλές ακόμη και στο εξωτερικό. Πολλοί μετανάστες έφεραν το Panettone σε μέρη όπως η Βραζιλία και η Αργεντινή.

Το Panettone έχει σχήμα θόλου, με ένα απαλό και ευάερο εσωτερικό κάτω από ένα σκοτεινό εξωτερικό στρώμα. Για τη ζύμη του κέικ χρειάζονται αρκετές ώρες μέχρι να γίνει. Χρειάζεται πρώτα να ωριμάσει το προζύμι και εν συνεχεία να φουσκώσει και να πέσει τρεις φορές πριν ψηθεί. Παραδοσιακά, περιέχει ζαχαρωμένο ξύσμα πορτοκαλιού, κίτρου και λεμονιού, καθώς και σταφίδες. Στο νοτιοαμερικάνικο χρησιμοποιούν ζαχαρωμένη παπάγια.

Ποια είναι η ιστορία του panettone;

Όταν προσπαθούμε να ανακαλύψουμε την ιστορία κάποιου διάσημου φαγητού ή γλυκού, παρατηρούμε ότι υπάρχουν πολλές κρυμμένες θεωρίες – ιστορίες. Έτσι λοιπόν δεν θα μπορούσαν να μην υπάρχουν και για το διάσημο panettone. Και δεν είναι και λίγες αυτές οι ιστορίες!!!

Ξεκινάμε την πρώτη ιστορία όπου το Panettone κατάγεται από το Μιλάνο και η προέλευσή του είναι τυλιγμένη σε θρύλους.

Ο πιο δημοφιλής θρύλος που είναι σχετικός με το Panettone λαμβάνει χώρα τον 15ο αιώνα στην αυλή του Ludovico Il Moro την περίοδο των Χριστουγέννων. Ο σεφ είχε την αποστολή να ετοιμάσει ένα πλούσιο χριστουγεννιάτικο δείπνο για τους τοπικούς ευγενείς. Ωστόσο, ξέχασε το γλυκό στο φούρνο, με αποτέλεσμα να καεί.

Απελπισμένος, δεν ήξερε τι να κάνει, όταν ένας από τους βοηθούς του, ο Toni, βρήκε μια λύση. Είπε ότι το πρωί είχε ετοιμάσει ένα γλυκό με ό,τι είχε μείνει στο ντουλάπι. Τα υλικά του γλυκού ήταν λίγο αλεύρι, βούτυρο, αυγά, ξύσμα κίτρου και σταφίδες. Ο σεφ δεν είχε άλλη επιλογή και διστακτικά έφερε το γλυκό στο τραπέζι. Κρυμμένος πίσω από μία κουρτίνα κατασκόπευε την αντίδραση των καλεσμένων.

Όλοι λάτρεψαν αυτό το κέικ και όταν ο Ludovico il moro ρώτησε το όνομά του, ο σεφ είπε, «L’è ‘l pan del Toni», που σημαίνει «Είναι το ψωμί του Toni», εξ ου και το όνομα panettone.

Ένας άλλος μύθος κρύβει μία ιστορία αγάπης.

Εξίσου διάσημη ιστορία και αυτή όπως και η προηγούμενη μας μιλάει για έναν πλούσιο νεαρό τον Ughetto degli Atellani που ζούσε στο Μιλάνο το 1494.

Ο Ughetto ήταν βαθιά ερωτευμένος με μια νεαρή γυναίκα. Το όνομα της ήταν Adalgisa. Το πρόβλημα ήταν ότι οι δύο οικογένειες ήταν πολύ διαφορετικές. Η οικογένεια της κοπέλας ήταν πολύ φτωχή. Ο Ughetto ήξερε πως ο Δούκας δεν θα έδινε την ευλογία του στο γάμο. Ο πατέρας της Adalgisa ήταν διάσημος για τις μαγειρικές του ικανότητες έτσι ο Ughetto εφεύρε ένα σχέδιο. Δημιούργησε ένα ψωμί με ιδιαίτερα συστατικά που κανείς δεν είχε συνδυάσει. Το σχέδιο είχε επιτυχία, ο Δούκας λάτρεψε το νέο επιδόρπιο. Το panettone πήρε το όνομα του από τον πατέρα της Adalgisa του οποίου το όνομα ήταν Τόνι (pan del ton – το ψωμί του Τόνι).

Η σύγχρονη ιστορία μας μιλάει για δύο Ιταλούς αρτοποιούς στο Μιλάνο.

Ο πρώτος, ο Angelo Motta, ήταν ο πραγματικά καινοτόμος δίνοντας αυτό το ιδιαίτερο ψηλό σχήμα. Το μυστικό της επιτυχίας του ήταν να αφήσει το ψωμί να φουσκώσει τρεις φορές, σχεδόν για ένα ολόκληρο 24ωρο.

Ο δεύτερος ο Gioacchino Alemagna, ανακάλυψε αυτή τη μέθοδο και δημιούργησε το δικό του brand και παράλληλα έναν εκπληκτικό ανταγωνισμό θεμελιώνοντας της ιστορία της Ιταλικής panettone.

Το panettone πρέπει να περιέχει αλεύρι, ζάχαρη, φρέσκους κρόκους αυγών (τουλάχιστον 4% του συνόλου), βούτυρο (όχι λιγότερο από 16%), σταφίδες και ζαχαρωμένη φλούδα εσπεριδοειδών (όχι λιγότερο από 20 %), φυσική μαγιά από ξινή ζύμη και αλάτι.