Τσουκνίδα

Η τσουκνίδα είναι ποώδες φυτό με χαρακτηριστικό γνώρισμα τις μικρές κνιδώδεις τρίχες που βρίσκονται πάνω στο βλαστό (μικρά αγκαθάκια).

Ανήκει στην οικογένεια Urticaseae (κνιδοειδή). Το όνομα της το πήρε από τον Πλίνιο λόγω του καψίματος που ένιωθε κάποιος όταν τις άγγιζε. Έτσι της έδωσε το λατινικό όνομα ”urtica” (urere σημαίνει καίω).

Φυτρώνει με τις πρώτες βροχές του Οκτώβρη και διατηρείται έως και τον Μάιο όπου αρχίζει και η ανθοφορία της.

Σύμφωνα με μία παράδοση, την τσουκνίδα τη μαγείρευαν για πρώτη φορά την ημέρα του Αγίου Γεωργίου και την χρησιμοποιούσαν σε όλες τις τελετουργικές πρακτικές που συνδέονταν με αυτή τη γιορτή. Κάποιες από αυτές ήταν να πλέκουν μαζί με άλλα λουλούδια πράσινα στεφάνια. Επίσης το βράδυ εκείνης της ημέρας οι γυναίκες άρμεγαν την προβατίνα που είχε γεννήσει τα πρώτα αρνάκια.

Είναι ένα φυτό που συνδέεται με την αρχαιότητα καθώς πίστευαν πως με την τσουκνίδα αντιμετώπιζαν πολλές ασθένειες.

Νεώτερες έρευνες τεκμηριώνουν πολλές από τις ιδιότητες που αποδίδονταν στο παρελθόν για την τσουκνίδα.

Η τσουκνίδα περιέχει βιταμίνες A, B, C και K, καθώς επίσης σίδηρο, ασβέστιο, κάλιο και μαγγάνιο.

150γρ. τσουκνίδας εξασφαλίζουν την απαιτούμενη ημερίσια πρόσληψη σε ασβέστιο.

Παρακάτω ακολουθεί πίνακας ο οποίος συγκρίνει την τσουκνίδα με άλλα καλλιεργούμενα λαχανικά.

Μαγειρική αξιοποίηση της τσουκνίδας

Τα φύλλα της τσουκνίδας συλλέγονται για μαγειρική χρήση. Αυτό γίνεται μέχρι την περίοδο της ανθοφορίας οπού και είναι τρυφερά.

Χρησιμοποιούνται σε πίτες είτε μόνες τους ή με την προσθήκη και άλλων χόρτων. Επίσης θα τις συναντήσουμε σε σαλάτες, σε σούπες αλλά και σε φαγητά με ρύζι ή πλιγούρι.

Η γεύση της τσουκνίδας είναι ευχάριστη και κάπως χορτώδης.

Πριν τη χρησιμοποιήσουμε θα πρέπει να την ζεματίσουμε για λίγα δευτερόλεπτα όπως επίσης και όταν την πιάνουμε θα πρέπει να φοράμε πάντα γάντια.

Γνωστές συνταγές με τσουκνίδα είναι το κερκυραϊκο τσιγαρέλι, η ποντιακή τσουκνιδόπιτα και το περίφημο τσουκνιδόρυζο.