Πολλές φορές μπορεί να έχετε αναρωτηθεί ποιες είναι οι διαφορές τις άγριας τσιπούρας από αυτή του ιχθυοτροφείου.
Αναζητώντας ‘’αλανιάρα’’ τσιπούρα παρατηρώ ότι είναι αρκετά δύσκολο να βρω. Οι τσιπούρες ιχθυοκαλλιέργειας έχουν κατακλύσει την αγορά. Μια σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι: πως μπορώ να ξεχωρίσω μια άγρια τσιπούρα από μία ιχθυοτροφείου.
Η απάντηση είναι με πολλούς τρόπους.
Πριν αριθμήσουμε τους τρόπους διαχωρισμού της τσιπούρας θα πούμε λίγα λόγια γενικά για αυτήν. Είναι ψάρι της οικογένειας των Σπαρίδων και την συναντάμε στη Μεσόγειο θάλασσα και στις ακτές του βορειοανατολικού Ατλαντικού.
Πως αναγνωρίζουμε μία τσιπούρα;
Το χρώμα της είναι ασημένιο και έχει μία χαρακτηριστική μαύρη κηλίδα στο τέλος του βραγχιακού επικαλύμματος. Ένα άλλο χαρακτηριστικό σημάδι της τσιπούρας είναι το έντονο χρυσό τόξο πάνω από τα μάτια εξ ου και το όνομα ‘’χρυσόφρυς’’. Τέλος στα μάγουλά της παρατηρούμε ένα έντονο μαυροκόκκινο σημάδι.
Πάμε λοιπόν να δούμε ποιες είναι οι διαφορές τις άγριας τσιπούρας από αυτή του ιχθυοτροφείου
Ξεκινάμε με μια πρώτη ματιά παρατηρώντας το σώμα της τσιπούρας. Η άγρια έχει επίπεδη κοιλιά σε αντίθεση με του ιχθυοτροφείου της οποίας είναι διογκωμένη και με έντονο στοιχείο το λίπος. Το λίπος στις τσιπούρες ιχθυοτροφείου σχηματίζεται από πολλούς παράγοντες. Αρχικά είναι η διατροφή της καθώς ταΐζονται με σόγια, καλαμπόκι και φυτικούς υδατάνθρακες. Έπειτα είναι τα αυξητικά γονίδια που την βοηθούν να φτάσει γρήγορα στα 350 με 400 γραμμάρια όπου και πωλείται στην αγορά. Σημαντικός παράγοντας μείωσης του λίπους είναι η κίνησή της. Η πελαγίσια τσιπούρα θα πρέπει να κυνηγήσει για να τραφεί και να κολυμπήσει γρήγορα για να αμυνθεί. Αυτό σημαίνει πως βρίσκεται σε μία διαρκεί κίνηση σε σχέση με του ιχθυοτροφείου όπου τα ψάρια είναι εγκλωβισμένα σε ένα κλουβί μη μπορώντας να κάνουν το οτιδήποτε.
Το κεφάλι της άγριας τσιπούρας είναι πιο κοφτό και πιο διογκωμένο. Στην τσιπούρα ιχθυοτροφείου είναι μικρότερο και πιο μυτερό. Τα σαγόνια της άγριας είναι πιο μεγάλα και πιο ισχυρά.
Το χρυσό σημάδι ανάμεσα στα μάτια είναι πιο έντονο στην πελαγίσια ενώ το κόκκινο σημάδι στα μάγουλα συνήθως απουσιάζει από την τσιπούρα του ιχθυοτροφείου.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της άγριας τσιπούρας είναι τα δόντια της. Λόγω του ότι τρώει όστρακα, ψάρια και καβούρια παρατηρούμε ότι έχει λιγότερα δόντια, είναι πιο κιτρινισμένα και πιο επίπεδα σε σχέση με τις ιχθυοτροφείου όπου έχει όλα τα δόντια της τα οποία είναι μυτερά και πιο μικρά.
Τα λέπια της άγριας είναι πιο μεγάλα και πιο σκληρά
Η ουρά της άγριας είναι πιο μυώδης σε σχέση με της ιχθυοκαλλιέργειας που δείχνει ατροφική καθώς μέσα στο κλουβί δεν χρειάζονται δυνατές κινήσεις. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα πλευρικά πτερύγια όπου στην πελαγίσια είναι πιο μακριά για να την βοηθούν στην πλεύση.
Εφόσον αγοράσουμε μία πελαγίσια και μία ιχθυοκαλλιέργειας τσιπούρα θα παρατηρήσουμε καθώς την καθαρίζουμε ότι η πελαγίσια θα έχει υπολείμματα άμμου, ίσως και κάποιο μικρό ψαράκι. Η ιχθυοκαλλιέργειας έχει μία κίτρινη γλίτσα λόγω της ψαροτροφής και μυρίζει δυσάρεστα.
Για το τέλος αφήσαμε την τσιπούρα ‘’δραπέτη’’. Είναι αυτή όπου έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε κλουβί αλλά έχει καταφέρει να δραπετεύσει. Η συγκεκριμένη τσιπούρα ανάλογα με τον πόσο καιρό έχει ζήσει στη θάλασσα, αποκτά στοιχεία πελαγίσιας καθώς μειώνεται το λίπος στην κοιλιά. Αποκτά πιο έντονο χρυσό τόξο, αλλά μέχρι ένα σημείο. Δεν μπορεί ποτέ να μοιάσει στην πελαγίσια.
Δείτε εδώ χρήσιμες πληροφορίες για την σημασία της συστηματικής ταξινόμησης των ψαριών.
Comments are closed.