Ακανές

Ακανές, το τρυφερό λουκούμι των Σερρών!!

Παρόλο που οπτικά μοιάζει με λουκούμι, γευστικά καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Η ιστορία του ακανέ

Ο ακανές ξεκινά την ιστορία του από το Λαϊλιά Σερρών. Εκεί λοιπόν, τα καλοκαίρια, επί εποχής Τουρκοκρατίας οι Μπέηδες έκαναν τις διακοπές του. Καθώς λοιπόν ήταν εκεί, έφτιαχναν τους ακανέδες. Σε μεγάλα καζάνια έβραζαν πετιμέζι και ρετσέλι μαζί με νερό από την πηγή της περιοχής. Το μείγμα έπηζε και τότε έριχναν φρέσκο βούτυρο και ξηρούς καρπούς (κυρίως καβουρδισμένα αμύγδαλα). Όταν κρύωνε το μείγμα το έκοβαν σε μικρά κομμάτια και το σέρβιραν ως γλυκό.

Το νερό του Λαϊλιά εκτός από δροσερό, θεωρούνταν και ελαφρύτερο καθώς δεν περιείχε άλατα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κάνει τους ακανέδες μαλακούς και βελούδινους.

Η εξέλιξη του ακανέ αντικατέστησε το πετιμέζι και το ρετσέλι με χυμό ζαχαροκάλαμου και νισεστέ. Σήμερα έχει αντικατασταθεί πλήρως το ζαχαροκάλαμο και χρησιμοποιείται ζάχαρη.

Από που όμως προήρθε η ονομασία ακανές;

Τρεις ιστορίες είναι αυτές που λέγονται με την πρώτη να αποδίδεται στους Σερραίους υπηκόους. Καθώς ένας από αυτούς ανακάτευε το καυτό μείγμα, οι Τούρκοι του έλεγαν να κάνει πιο γρήγορα (ακα). Εκείνος κουρασμένος όπως ήταν απάντησε (ναι). Έτσι λοιπόν γεννήθηκε η λέξη ακανές. Η δεύτερη ιστορία μας μιλάει για την τούρκικη λέξη χακάν όπου σημαίνει πρίγκηπας. Οι Τούρκοι θεωρούσαν ότι το γλυκό αυτό ήταν για πρίγκηπες εξ’ ου και η ονομασία του.

Ο ακανές στα χέρια των Ελλήνων.

Μετά τη φυγή των Τούρκων και την απελευθέρωση από τους Βούλγαρους, το μυστικό της συνταγής του ακανέ πέρασε στα χέρια αυτών που τόσα χρόνια τον ανακάτευαν στα καζάνια. Έτσι λοιπόν δειλά-δειλά, φτιάχνοντάς τον και πουλώντας τον αρχικά σε πλατείες και στη συνέχεια σε μικρά μαγαζάκια, ο ακανές κράτησε την ιστορία του και έμεινε στις Σέρρες μέχρι και σήμερα.